Yeryuzundeki Turklerin Bulusma Noktasi

İçimizde ne çok şeyi saklıyoruz. geçmiş bütün ayrıntıları ile, gelecek de bütün endişeleri ile içimizdeki bütün odaları tıka basa doldurmuş durumda.

İnsan bir hamal. doğdu doğalı yaşanan her şeyi benliğinde taşımakta. Yaratılış yapısı en gelişmiş bilgisayardan bin kez, milyon kez daha gelişmiş olduğu için hiçbir şeyi çıkarıp silip atamıyoruz maalesef.

İlk anılarınızı düşünün, ilk duyduğunuz sesi. ilk sevdiğinizi, ilk küsüşünüzü, ilk hediye alışınızı, ilk hastalanışınızı..

Gözlerimizi bir dakika kapadığımızda binlerce görüntü arz-ı endam ediyor önümüzde.

Hele Müslüman insan için. İşlediği günahlar. Nedense şu sevabı işlemiştim den çok günahları geliyor insanın aklına. Günah, anılara yerleşmekte ve çakılı kalmakta sevaptan daha kabiliyetli. bunun sebebi de sanırım günahları daha sık hatırlayıp daha çok tövbe etmemizle alakalı..

Yaşayan her insan kendi kişisel tarihini yıllardır aklının gönlünün bir köşesinde taşıyıp duruyor. Aslında dünyada yaşayan milyarlarca insanın zihninde milyonlarca hayalin, anının, yaşanmışlığın dolanıp durduğunu, herkesin kendi senaryosunu kendi yazdığı, başrolünde kendisinin oynadığı kişisel filmleri ile beyinlerinin ücra bir odasında ayrı bir mazi sinemasını izleyip durmakta olduğunu düşünürsek, bizi yaratanın muhteşem kurgusu ve olağanüstü yaratıcılığı karşısında diz cokup kapanmamak mümkün değildir.

Ancak şurası da muhakkak ki insan beyninde üst üste depolanan anılar ve mazi kırıntıları zaman oluyor çöplüğe, viraneliğe çamurlu bir yosun batağına dönüşebiliyor. insan oğlu da her zaman güzel şeyler yaşamıyor ki sayın okurlar, ne acılar, ne utandırıcı sahneler, ne facialar, ne terkedilişler var aklımızın o “Alfred Hitchcock”sinemasında. Bu sinemada hep “romantik aşk filmleri”  oynamıyor maalesef..

45 yaşında hala çocukluğundaki kabuslara kapılıp gözlerini kapamadan sabahı eden bir arkadaşıma “unut gitsin, taa 7 yaşında gördüğün kabus hatırlanır mıymış?” dediğimde gözlerinde gördüğüm 7 yaşındaki çaresiz çocuk bakışlarından sorumun anlamsızlığını anlayıp susmuştum.

Oysa bizi yaratan her gün yeni bir sayfa açıyor akıl defterimizde. Günlük tutar gibi oraya günlük anları yazmalıyız sadece. her günün muhasebesini yapıp, defteri de akşam yatarken güzelce temize çekmeli, hesabın toplamasını, çıkarmasını, bölmesini ve çarpmasını iyice yapmalı, defteri baş ucumuza koyup rahat ve huzurlu bir şekilde uyumalıyız.

Ama bizim hesaplarımız hep şöyle kapanıyor: bütün kinlerimizi ve nefretlerimizi tek tek tek binlerce hanede “topluyor”, kişi sayısına göre “bölüyor”, herkesin yüzüne her şeyi “çarpıyor “ve hesabı sürekli başkalarına “çıkar”tıyoruz. Dua edelim ahirette bizim hesapları da böyle yapmasınlar!

Bu biçimde bu hayatta bizim hesabımız asla kapanmaz arkadaşlar. ne kinlerimiz biter ne intikamlarımız. hani bir sezen aksu şarkısında der ya “ne kavgam bitti ne sevdam.” Aynen öyle..

Anılar çöplüğümüzden, yaşanmışlıklar depomuzdan ve mazi dükkanımızdan ne var ne yok bir çıkarsak. Kul hakları olan kısmını bir ayrı, samimiyetsizlikleri bir ayrı, en nadide en değerli asla silinmeyecekleri bir ayrı işleme tabi tutsak. Ve sonra tıpkı yeni ev taşırken yaptığımız gibi, helallik gerektirenlerin sahipleriyle helalleşip, hesaplaşması ahirete kalanları Allah’a havale edip, güzel olanları her an hatırlanabilecek bir özel dosyaya kaldırıp aklımızın hava sahasında uzay çöplüğü gibi öylece dönüp duran milyarlarca görüntü, ses, hayal ve an yığınını hemen geri dönüşüm kutusuna atıversek. evet evet, tıpkı bilgisayar gibi beynimizin orta yerine bir geri dönüşüm kutusu şart. günlük boşaltılmalı ve asla bekletilmemeli.

Ancak böyle yaparak her yeni güne yeni düşler, yeni hayal ve yeni planlarla başlayabiliriz. yoksa ne günü gün gibi, ne de mutlaka en iyi şekilde geçirmemiz gereken kıymetli bir hazine hükmündeki ömrümüzü gerçek bir “imtihan ve fırsat” gibi yaşamamız mümkün olacaktır.

İnsanoğlu, geçmişte yaşadıklarını bugüne taşıyarak ve gelecekte yaşaması muhtemel olmadık düşlerin peşine düşerek bugünü ve bugündeki yaşanabilecek pek çok güzellikleri kaçırmakta olduğunu bir fark etse her şey kendiliğinden çözülecek. ancak, ayette de Rabbimizin buyurduğu gibi “insan hüsrandadır…”

Kişisel hüsranımızı çabuklaştırmamak için bir an evvel geçmiş anılarımızı, gereksiz ayrıntı ve bir sürü eski püskü yaşanmışlığı aklımızın arka penceresinden mazi çöplüğüne savuralım gitsin. Unutmayalım, bazı yükler artık taşınamaz olduğunda onu Güçlülerin En Güçlüsüne havale edip yükü onun sonsuz iradesine havale etme pek çok sıkıntıdan kurtaracak bizi..Ellerimizi açtıgımızda yarabbi bu ne dayanılmaz bir dert yerine,derdimize dönüm sende kimsin benim senden büyük rabbim var demeliyiz.

Haydi bakalım, sizler, hala anılarda yaşayanlar, parmaklar önce “delete” tuşuna, sonra da “geri dönüşüm kutusu” na… Taşımaya ne lüzum var onca çöplüğü boşu boşuna hafızanızda?

Her şey bir gün levh-i mahfuz’da karşımıza çıkacak nasılsa..